Αγαπημένο μου ημερολόγιο... #1 or not?

Αγαπημένο μου ημερολόγιο!

Ξέρω, έχω καιρό να σου γράψω, να με συμπαθάς! Αλλά δε φταίω! Ή μάλλον φταίω. Φταίω που έχω χρέη. Ναι οικονομικά χρέη. Όπως όλοι. Αν και τα δικά μου δεν είναι υπαρκτά ακόμη αλλά με τρομάζουν. Έχω, όμως, και συναισθηματικά χρέη. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά.

Τρομάζω στην ιδέα πως το έτερο ήμισυ δε νιώθει καλά δίπλα μου γιατί αυτή τη φορά το χρέος είναι η ζωή. Να, εκεί που ξεκινάγαμε αυτό το τόσο δα απλό όνειρο του συνταξιδιού μας, ξαφνικά στο μηδέν. Όπως 1.500.000 εγγεγραμμένοι Έλληνες. Κι όμως, ακόμη και χωρίς το οποιοδήποτε νόμισμα, εγώ ακόμη νιώθω σαν μάνα. Παράξενο ε; Νιώθω σαν μάνα που ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι να δει το παιδί της. Μόνο που το παιδί μου είναι το έτερο ήμισυ. Λοιπόν, ακόμη και αν την ημέρα πληρωμής ο μισθός δεν εξαφανιζόταν μέσα σε 10 κυριολεκτικά λεπτά, ακόμη και αν είχαμε λίρες, γιεν, ακόμη και αν είχαμε ένα τίποτα, αυτό το συναίσθημα της προσμονής θα υπήρχε πάντα και τώρα καταλαβαίνω. 

7 χρόνια μαζί. 2 χρόνια στο ίδιο καταφύγιο και καταλαβαίνω.

Μη ρωτήσεις τι, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Είναι δικό μου, μοναδικό, ξεχωριστό συναίσθημα. 1000 λέξεις δε φτάνουν.

Έχω, βέβαια, πολλά χρέη. Τόσα που με βαραίνουν και νιώθω άσχημα. Έχω χρέος – μεγάλο – στην αιώνια παιδική μου φίλη, που μου τηλεφώνησε και της είπα θα ιδωθούμε και θέλω πραγματικά και ανυπομονώ αλλά δεν ξέρω γιατί δε σηκώνω το ρημαδοτηλέφωνο. Τη θυμάμαι στα εφηβικά μας χρόνια, να παλεύουμε ως το άλλο πρωί, παραμονή πανελληνίων, να λύσουμε το αέναο ερώτημα «γιατί δεν στέλνει ο μ*****ς;;». Τη θυμάμαι και στα έδρανα του πανεπιστημίου, τα καταφέραμε μαζί! Κάπου η ζωή, όμως, μας γέλασε. Θα της γελάσω, κι εγώ με τη σειρά μου, σύντομα.

Ξάφνου, αυτή τη βδομάδα, η ζωή μου έκανε τη χάρη πάλι. Πέτυχα και μια ακόμη παιδική φίλη. Εκείνη που μάθαμε να διαβάζουμε, να γράφουμε και να μετράμε μαζί. Εκείνη που οι μαμάδες μας μας έκαναν την ίδια πλεξίδα και τα αγόρια όλα μας φωνάζανε κλαψιάρες. Πάλι δεν ξέρω το γιατί. Γιατί, ενώ θέλω και ανυπομονώ, δε σηκώνω το ρημαδοτηλέφωνο. Γιατί;;

Και ενώ μένω μέρες να αναρωτιέμαι και να προσπαθώ να βρω την ευκαιρία μέσα στον υποτίθεται πολύ απασχολημένο χρόνο μου, τσουπ μια άλλη φίλη. Τι στο καλό παίζει;; Έχουμε κάποια πλανητική επιρροή στον Υδροχόο και δεν το ξέρω;;; Μια άλλη φίλη, ναι. Εκείνη, που θυμάμαι να έχει πάντα μέσα της μια παιδικότητα που θαυμάζω. Μια παιδικότητα που μου θυμίζει τον ίδιο μου τον εαυτό. Εκείνη τη φίλη που απέκτησες την πιο δύσκολη στιγμή, δίχως να το περιμένεις. Σου πρόσφερε ένα πακέτο χαρτομάντηλα ένα βράδυ στο μαγικό νησί της Σερίφου γιατί Εκείνος έκανε το θαύμα του.

Και ενώ νιώθεις τόσο τυχερή που στη ζωή σου γνώρισες τόσο υπέροχους και αξιόλογους ανθρώπους, τσουπ μαθαίνεις τα νέα. Η νέα σου – τόσο αγαπημένη – τόσο ταιριαστή – φίλη ή μάλλον οι νέοι σου φίλοι θα πετάξουν σύντομα σαν τα αποδημητικά πουλιά.

Και σε ρωτάω, ζωή, τι καταλαβαίνεις; Δίνεις αλλά και παίρνεις, έτσι; Λοιπόν, μπορεί να μας τα πάρεις όλα, να μας επιφέρει τόσα πολλά – υπαρκτά και μη – χρέη αλλά το μοναδικό χρέος που δε θα σβήσεις ποτέ είναι η ανάγκη μας να χαμογελάμε, να αγαπάμε.

Κι όσο θυμάμαι, κι όσο ζω, κι όσο αναπνέω, ξέρω ότι αγάπησα, ότι αγαπάω, ότι χαμογέλασα, ότι χαμογελάω. Και με οποιοδήποτε επάγγελμα ή και όχι, με οποιοδήποτε νόμισμα ή και όχι, εγώ θα ευχαριστώ για πάντα τους γονείς μου. Αυτούς του δύο ανθρώπους που από το κυριολεκτικό τίποτα μου πρόσφεραν τα πάντα και το πιο σημαντικό. Μου έμαθαν να υπομένω, να επιμένω. 

Είμαι τυχερή, λοιπόν. Είμαι ευτυχισμένη, λοιπόν. Γιατί μπορεί να μην έχω τα πάντα πάντοτε. Αλλά το δικό μου πάντα ξαπλώνει κάθε βράδυ πλάι μου και αυτό μου αρκεί. Για όλα τα άλλα τίποτε δεν τελείωσε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Και όσο υπάρχει χλωρίνη θα υπάρχει και άσπρη μέρα. Χιχι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δείξε κατανόηση, δεν είμαι μουρλή απλώς είμαι η Μάχη. 

Η Μάχη που ζει στο 2015.

Υ.Γ.: Μήνες τώρα, γράφω, σβήνω και ξαναγράφω. 

Λέξεις, σκέψεις. Χωρίς ειρμό. 

Αντί για «δημοσίευση» πατάω «διαγραφή». 

Ε και; Δικαίωμά μου!   

χχχ