20.10.15

Αγαπημένο μου ημερολόγιο... #1 or not?

Αγαπημένο μου ημερολόγιο!

Ξέρω, έχω καιρό να σου γράψω, να με συμπαθάς! Αλλά δε φταίω! Ή μάλλον φταίω. Φταίω που έχω χρέη. Ναι οικονομικά χρέη. Όπως όλοι. Αν και τα δικά μου δεν είναι υπαρκτά ακόμη αλλά με τρομάζουν. Έχω, όμως, και συναισθηματικά χρέη. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά.

Τρομάζω στην ιδέα πως το έτερο ήμισυ δε νιώθει καλά δίπλα μου γιατί αυτή τη φορά το χρέος είναι η ζωή. Να, εκεί που ξεκινάγαμε αυτό το τόσο δα απλό όνειρο του συνταξιδιού μας, ξαφνικά στο μηδέν. Όπως 1.500.000 εγγεγραμμένοι Έλληνες. Κι όμως, ακόμη και χωρίς το οποιοδήποτε νόμισμα, εγώ ακόμη νιώθω σαν μάνα. Παράξενο ε; Νιώθω σαν μάνα που ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι να δει το παιδί της. Μόνο που το παιδί μου είναι το έτερο ήμισυ. Λοιπόν, ακόμη και αν την ημέρα πληρωμής ο μισθός δεν εξαφανιζόταν μέσα σε 10 κυριολεκτικά λεπτά, ακόμη και αν είχαμε λίρες, γιεν, ακόμη και αν είχαμε ένα τίποτα, αυτό το συναίσθημα της προσμονής θα υπήρχε πάντα και τώρα καταλαβαίνω. 

7 χρόνια μαζί. 2 χρόνια στο ίδιο καταφύγιο και καταλαβαίνω.

Μη ρωτήσεις τι, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Είναι δικό μου, μοναδικό, ξεχωριστό συναίσθημα. 1000 λέξεις δε φτάνουν.

You might also like:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...