5.4.11

Όσο μεγαλώνω, ελπίζω...


Τις τελευταίες μέρες ένας μαραθώνιος σκέψεων εξελίσσεται στο μυαλουδάκι μου ή έστω σε αυτό που κρύβεται καλά κάτω από την αφάνα μου. Θέλει αρκετό θάρρος, θράσος και τόλμη να αρνηθείς το βόλεμα, να δεχτείς να παλέψεις για τα όνειρά σου ακόμη και σε δύσκολους καιρούς. Έχω μάθει όμως να αρκούμαι στα λίγα. Μπορεί από μικρή να είχα ό,τι θέλησα αλλά πολλές φορές δε μου ήρθαν όλα εύκολα. Πολλές φορές βρέθηκα στο μηδέν και αναφωνούσα «και τώρα, τι;». Και να, πριν λίγες μέρες, που παραλίγο να βρεθώ πάλι, όχι απαραίτητα στο μηδέν, αλλά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι έτοιμος και για τίποτα. Πώς άλλωστε να είσαι έτοιμος για το «άγνωστο»; Πώς να είσαι έτοιμος για μια δουλειά που δε γνωρίζεις; Για μια ζωή που δεν έχεις φανταστεί καν; Για μια οικογένεια; Για ένα γάμο; Για μέρη που δεν έχεις πάει; Για καταστάσεις που δεν υπάρχει δυνατότητα ούτε προετοιμασίας ούτε προσαρμογής; Συχνά συμβαίνει αυτό. Απλώς ζεις! Και ενώ ζεις μαθαίνεις! Ποτέ δε θα μάθω μια καινούρια δουλειά πριν ασχοληθώ με αυτήν όσο και να την ονειρεύομαι, ποτέ δε θα είμαι έτοιμη για παντρειά ή να ζήσω μόνη μου όσο και αν το θέλω, ποτέ δε θα είμαι έτοιμη να φέρω στον κόσμο ένα ακόμη αφανέ αγγελούδι και ας το επιθυμώ ολόψυχα με την καρδιά μου, ποτέ δε θα λέω «θέλω να πάω στο τάδε μέρος» αφού δεν ξέρω καν πως είναι… και όλα αυτά γιατί απλά πάντα φοβάμαι το άγνωστο. Πάντα φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω καλά αλλά και πάλι ποιος είναι ο τέλειος που μπορεί να κρίνει πότε πας καλά και πότε όχι; Όμως όσο και αν φοβάμαι, ο ονειροκόσμος μου είναι πιο όμορφος από αυτόν που συχνά στις μέρες μας βλέπω σε άλλους ανθρώπους γύρω μου. Αυτή η μιζέρια, αυτή η οικονομική κρίση, αυτή η αποχαύνωση, γιατί σε έναν άνθρωπο 26 ετών να του κόβεις τα φτερά; Γιατί να ψάχνουμε για το βόλεμα; Γιατί να μην προσπαθήσεις τώρα που έχεις το χρόνο και τις δυνάμεις; Και κυρίως έχεις την επιμονή και την υπομονή; 454,25€ σίγουρα δε φθάνουν αν ζεις μόνος, σίγουρα όμως περισσεύουν όταν τη θαλπωρή και την αγάπη τη βρίσκεις ακόμη και στις πιο φτωχικές μεριές του κόσμου. Το μόνο που θέλω είναι να περπατάω στη θάλασσα να βλέπω τον ήλιο και να μου κρατάς το χέρι… να χαίρομαι κάθε πρωί που ξυπνάω και κάθε βράδυ που με καληνυχτίζεις γλυκά… Αυτή είμαι λοιπόν, η Μάχη που έμαθε να ζει με τα συναισθήματα χωρίς την ανάγκη της γεμάτης τσέπης (αυτή την γέμισα απλώς για να συνεχίσω την πορεία στη μόρφωσή μου). Αυτή είμαι η γλυκανάλατη και αιώνια ρομαντική Μάχη που βολεύεται μονάχα μέσα σε ένα φαρδύ τζινάκι με την αφάνα να αερίζει, που ζωγραφίζει ακόμα με μωβ στυλό καρδούλες , που στη ζωή της έμαθε να ζει με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή και πρόδερμ και να πιστεύει σε αξίες – απαξιωμένες για άλλους – αλλά αυθεντικές για εκείνη. Αν ήθελα κάτι άλλο στη ζωή μου θα το είχα διαλέξει αλλιώς. Ξέρω όμως τι θέλω και ξέρω πως ότι θέλω μπορώ να το χτίσω και αξίζει να το χτίσω. Λιθαράκι λιθαράκι θα χτιστεί το «σπιτάκι» μας! Ευχαριστώ μονάχα τους γονείς μου που ΠΟΤΕ δε θέλησαν να αλλάξουν αυτό που είμαι, είναι υπερήφανοι βασικά για αυτό που είμαι, και με στηρίζουν σε ό,τι αποφασίζω και ό,τι σχεδιάζω. Λοιπόν, τα καλύτερα έρχονται γιατί εμείς τα κάνουμε να έρθουμε! Όσο μεγαλώνω, ελπίζω και θα μεγαλώνω για πάντα!

Αλήθεια, τι θα μείνει στο τέλος;!

You might also like:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...