24.8.11



Κάποτε θυμάμαι σε ένα ταξίδι το 2007 στο νησί της Σέριφου είχα ακούσει ότι είναι ένα μέρος με ενέργεια μαγική, ναι, ίσως και να είναι. Τώρα μετά από τρία χρόνια στη Δονούσα ένα έχω να πω: «Δονούσα, αυτό είναι το ένα και μαγικό νησί». Δεν έχει ενέργεια μαγική, δεν έχει μαγικούς ανθρώπους, δεν έχει μαγικά μέρη, το νησί από μόνο του είναι μαγικό. 3 χρόνια σε 14 τ.χμ. και ακόμη γνωρίζεις νέα πρόσωπα και ακόμη γνωρίζεις νέες εμπειρίες και αντικρίζεις νέες εικόνες, δεν φθάνει μια φορά να το επισκεφτείς, δεν φθάνει ένα τραγούδι να το συνδέσεις, δεν φθάνει μια στιγμή. Γιατί στη Δονούσα είναι χίλιες στιγμές, στη Δονούσα είναι κάτι παραπάνω από οικογένεια, είναι η ψυχή σου, η ζωή σου που βρίσκεις ξαφνικά και ας την είχες χάσει για καιρό. Στη Δονούσα κλαις από λύπη όταν φεύγεις και από χαρά γιατί ξέρεις ότι πάντα θα επιστρέφεις στο νησάκι σου. Και ναι είναι νησάκι «σου», νησάκι «μου», νησάκι «μας», γιατί πάντα σε κάποια γωνιά της ένιωσες την άπλετη φιλοξενία της, σε κάποια γωνιά της ένιωσες να ανήκεις. Εμένα μ’ έφερε ο έρωτας στο διάβα της, εμένα μ’ έφερε η τύχη μου που μου δείξε το καλό της χαρτί μετά από χρόνια. Και άμα θα θελήσεις κάποιον να σε ξεναγήσει δεν θα χρειαστεί, γιατί ο καλύτερος ξεναγός είναι οι εικόνες, όσα και αν σου πουν, όπου και αν σου πουν να πας, αν δεν μάθεις την ιστορία της μέσα από τις κουβέντες των ανθρώπων της, μέσα από τα πλακόστρωτα της δεν θα έχεις μάθει τίποτα από τη Δονούσα. Σαν βγεις λοιπόν στον πηγαιμό για το νησάκι «μου», θυμήσου να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου και τη καρδιά σου, να γεμίσεις τη ζωή σου και το μυαλό σου με όσα καλύτερα και όσα περισσότερα σου προσφέρονται απλόχερα και γενναιόδωρα από την ίδια τη φύση. Εγώ; Με λένε Μάχη, είμαι γέννημα-θρέμμα Ποντιοπαιδί με καταγωγή από την υπέροχη Ναύπακτο και το Κληματάκι Φωκίδος και αιώνια ερωτευμένη με τη Δονούσα, το μικρό αυτό κυκλαδονησί. Α! και ερωτευμένη με έναν Δονουσιώτη. Καλό επόμενο ταξίδι στη νέα μου δεύτερη «Ιθάκη» σε όποιον τυχερό και για μένα εις το επανιδείν.
Να σε αγναντεύω θάλασσα να μη χορταίνω…
http://www.youtube.com/watch?v=qfdQes-_jeQ

2.8.11

Εσύ εκεί...


Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή όλων μας που θα περάσει, θ’ αφήσει το σημάδι του και θα φύγει, κάποιοι ίσως τους γλυκοκοιτάξει η τύχη τους και δεν τους αποχαιρετήσει σύντομα αυτός ο άνθρωπος. Για κάποιους, επίσης, αυτό το σημάδι μπορεί να είναι ανεξίτηλο. Μπορεί η ζωή τους, χάρη/εξαιτίας σε αυτόν τον άνθρωπο να αλλάξει δραματικά. Και αν γελάσεις, και αν κλάψεις, σημασία έχει το ότι ένιωσες, σημασία έχει ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, τα συναισθήματα δε σβήνονται, ίσως κρύβονται κάπου καλά, αλλά υπάρχουν πάντα και είναι αληθινά. Κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν το ήθελε αλλά έπρεπε να προσπεράσει, να χαμογελάς γιατί σίγουρα εσύ κάτι του πρόσφερες. Και όταν θα στέκεσαι στο κατώφλι σου και θα νομίζεις συναντάς το βλέμμα του, όχι δε θα ’ναι ψέμα. Εκείνος μπορεί να έφυγε αλλά ο έρωτας παρέμεινε και σου χαμογέλασε πλατιά μέσα από ένα νέο πρόσωπο, μέσα από ένα νέο χαμόγελο. Λοιπόν, ζωή μου, καλωσόρισες (και πάλι)!

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που με ένιωσε πριν χρόνια και στον άνθρωπο που με αγαπούσε χθες, σήμερα και τα τελευταία αυτά 2μιση χρόνια και ελπίζω να τα εκατοστίσουμε। Χι χι!

http://www.youtube.com/watch?v=kltumpR6mcM

http://www.youtube.com/watch?v=8oei5WfNZgs

Καλό μου καλοκαίρι!

5.4.11

Όσο μεγαλώνω, ελπίζω...


Τις τελευταίες μέρες ένας μαραθώνιος σκέψεων εξελίσσεται στο μυαλουδάκι μου ή έστω σε αυτό που κρύβεται καλά κάτω από την αφάνα μου. Θέλει αρκετό θάρρος, θράσος και τόλμη να αρνηθείς το βόλεμα, να δεχτείς να παλέψεις για τα όνειρά σου ακόμη και σε δύσκολους καιρούς. Έχω μάθει όμως να αρκούμαι στα λίγα. Μπορεί από μικρή να είχα ό,τι θέλησα αλλά πολλές φορές δε μου ήρθαν όλα εύκολα. Πολλές φορές βρέθηκα στο μηδέν και αναφωνούσα «και τώρα, τι;». Και να, πριν λίγες μέρες, που παραλίγο να βρεθώ πάλι, όχι απαραίτητα στο μηδέν, αλλά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι έτοιμος και για τίποτα. Πώς άλλωστε να είσαι έτοιμος για το «άγνωστο»; Πώς να είσαι έτοιμος για μια δουλειά που δε γνωρίζεις; Για μια ζωή που δεν έχεις φανταστεί καν; Για μια οικογένεια; Για ένα γάμο; Για μέρη που δεν έχεις πάει; Για καταστάσεις που δεν υπάρχει δυνατότητα ούτε προετοιμασίας ούτε προσαρμογής; Συχνά συμβαίνει αυτό. Απλώς ζεις! Και ενώ ζεις μαθαίνεις! Ποτέ δε θα μάθω μια καινούρια δουλειά πριν ασχοληθώ με αυτήν όσο και να την ονειρεύομαι, ποτέ δε θα είμαι έτοιμη για παντρειά ή να ζήσω μόνη μου όσο και αν το θέλω, ποτέ δε θα είμαι έτοιμη να φέρω στον κόσμο ένα ακόμη αφανέ αγγελούδι και ας το επιθυμώ ολόψυχα με την καρδιά μου, ποτέ δε θα λέω «θέλω να πάω στο τάδε μέρος» αφού δεν ξέρω καν πως είναι… και όλα αυτά γιατί απλά πάντα φοβάμαι το άγνωστο. Πάντα φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω καλά αλλά και πάλι ποιος είναι ο τέλειος που μπορεί να κρίνει πότε πας καλά και πότε όχι; Όμως όσο και αν φοβάμαι, ο ονειροκόσμος μου είναι πιο όμορφος από αυτόν που συχνά στις μέρες μας βλέπω σε άλλους ανθρώπους γύρω μου. Αυτή η μιζέρια, αυτή η οικονομική κρίση, αυτή η αποχαύνωση, γιατί σε έναν άνθρωπο 26 ετών να του κόβεις τα φτερά; Γιατί να ψάχνουμε για το βόλεμα; Γιατί να μην προσπαθήσεις τώρα που έχεις το χρόνο και τις δυνάμεις; Και κυρίως έχεις την επιμονή και την υπομονή; 454,25€ σίγουρα δε φθάνουν αν ζεις μόνος, σίγουρα όμως περισσεύουν όταν τη θαλπωρή και την αγάπη τη βρίσκεις ακόμη και στις πιο φτωχικές μεριές του κόσμου. Το μόνο που θέλω είναι να περπατάω στη θάλασσα να βλέπω τον ήλιο και να μου κρατάς το χέρι… να χαίρομαι κάθε πρωί που ξυπνάω και κάθε βράδυ που με καληνυχτίζεις γλυκά… Αυτή είμαι λοιπόν, η Μάχη που έμαθε να ζει με τα συναισθήματα χωρίς την ανάγκη της γεμάτης τσέπης (αυτή την γέμισα απλώς για να συνεχίσω την πορεία στη μόρφωσή μου). Αυτή είμαι η γλυκανάλατη και αιώνια ρομαντική Μάχη που βολεύεται μονάχα μέσα σε ένα φαρδύ τζινάκι με την αφάνα να αερίζει, που ζωγραφίζει ακόμα με μωβ στυλό καρδούλες , που στη ζωή της έμαθε να ζει με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή και πρόδερμ και να πιστεύει σε αξίες – απαξιωμένες για άλλους – αλλά αυθεντικές για εκείνη. Αν ήθελα κάτι άλλο στη ζωή μου θα το είχα διαλέξει αλλιώς. Ξέρω όμως τι θέλω και ξέρω πως ότι θέλω μπορώ να το χτίσω και αξίζει να το χτίσω. Λιθαράκι λιθαράκι θα χτιστεί το «σπιτάκι» μας! Ευχαριστώ μονάχα τους γονείς μου που ΠΟΤΕ δε θέλησαν να αλλάξουν αυτό που είμαι, είναι υπερήφανοι βασικά για αυτό που είμαι, και με στηρίζουν σε ό,τι αποφασίζω και ό,τι σχεδιάζω. Λοιπόν, τα καλύτερα έρχονται γιατί εμείς τα κάνουμε να έρθουμε! Όσο μεγαλώνω, ελπίζω και θα μεγαλώνω για πάντα!

Αλήθεια, τι θα μείνει στο τέλος;!

28.2.11

......................


Πόσο λίγες μπορεί να είναι οι λέξεις σε αυτά που νιώθουμε; Πως μπορείς να εκφράσεις έναν ήχο; Μια μελωδία; Μια γεύση; Μια εικόνα; Πως μπορείς να αποτυπώσεις στο χαρτί τόσα περίπλοκα αλλά και τόσα απλά; Διότι τίποτα δεν είναι το ίδιο για τον καθένα. Η δική μου ομορφιά για σένα είναι ασχήμια, η δική μου αγάπη για σένα είναι μίσος. Όλα είναι τόσο ρευστά και τόσο διαφορετικά. Όταν εσύ πιστεύεις, έχεις ανοίξει την καρδιά σου και εκείνος την βλέπει ακόμη κλειστή… Πονάει αλλά είναι αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα από τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί και εσύ πάλεψες πολύ για να μάθεις επιτέλους τον εαυτό σου… αυτός που ισχυρίζεται ότι σε ξέρει μάλλον δεν έχει καν αγγίξει την δική του αυτογνωσία, αυτός που πιστεύει ότι έχει δίκιο μάλλον δεν έχει μάθει το άδικο, αυτός που βλέπει την ευτυχία μάλλον δεν έχει δει ποτέ την δυστυχία, είναι πολλά τα ζεύγη των ετερώνυμων και λίγος ο χρόνος για αναλύσεις, για αυτό προτιμώ να τα ζήσω…

Α! και όποιος θέλει ας μου «χτυπήσει το κουδούνι» ή ας με χτυπήσει με τον τρόπο του… άλλωστε είναι όλα υποκειμενικά, εγώ γελάω και όταν κλαίω, και εγώ πονάω γιατί δεν φοβάμαι, εγώ πετάω γιατί απλά ζω…


Και οι λέξεις είναι απλά για να κρύβουμε αυτά που λένε τα ματιά μας τόσο ξεκάθαρα…

Μη βιαστείς να με κρίνεις….

Β’ ενικό γιατί το Γ’ ενικό δεν είναι λογοτεχνικό…

Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί (2ο Γ-Λ.Ν.Σ. 1995 I think)

18.2.11

Πού θα πας; Και θέλεις να μ'αφήσεις;


Θυμάμαι στην πρώτη συνέντευξη για δουλειά που είχα πάει να με ρωτάνε γιατί θέλετε να δουλέψετε εδώ; Και εγώ να απαντάω «γιατί προτιμώ τις πιο προσωπικές σχέσεις από ότι σε μια εταιρεία πολυάριθμη» Μέγα κοτσάνα! Χιχι… Τελικά την πρώτη μου δουλειά θα την θυμάμαι γιατί ήμουν σε μια εταιρεία 100 ατόμων που δεν ήταν τόσο απρόσωπη όσο νόμιζα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου έλειπε κάτι που δεν ήταν δικό μου. Δεν μου λείπει τόσο η δουλειά, όσο το κλίμα όσο οι άνθρωποι. Ονόματα όπως π.χ. Μπισκότα Παπαδοπούλου (Και εις ανώτερα σας εύχομαι), Vodafone, 11888… (και δεν συνεχίζω γιατί είναι παρά πολλοί…) δεν μου έλεγαν κάτι, αλλά τώρα τα βλέπω με άλλο μάτι, από άλλη σκοπιά.. Δεν ήταν το αντικείμενο μου και τελικά έμαθα και εγώ πολλά… Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πόσο φυσιολογικό είναι ενώ έχεις φύγει από κάπου ακόμη να λες τις φράσεις «δουλειά μου, αφεντικό μου» , να μιλάς στο πρώτο πληθυντικό ενώ δεν είσαι, δεν ανήκεις πλέον εκεί; Πόσο φυσιολογικό είναι να ενδιαφέρεσαι , να νοιάζεσαι για τα επαγγελματικά, την πορεία κάποιου άνθρωπου-κάποιας εταιρείας που εσύ δεν… ; Φυσιολογικό σίγουρα είναι να νοιάζεσαι για την υγεία για τα προσωπικά ανθρώπων που ήρθες κοντά και που νοιάστηκαν και αυτοί για σένα. Ναι ίσως είναι παράξενο που μια δουλειά ακόμη και αν αυτή δεν ήταν δική σου, ακόμη και αν δεν ήσουν «εσύ» να αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής σου. Μπορεί όλα αυτά απλά επειδή ήταν η πρώτη μου δουλειά και επειδή αποδείχτηκε, παρά κάποιες έντονες στιγμές, αξιέπαινη. Συμπέρασμα; Ένα και μεγάλο. Οι διαπροσωπικές σχέσεις μπορούν να δημιουργηθούν ακόμη και σε ένα διάστημα 1 χρόνου και κάτι, μπορεί να νοιαστείς για πράγματα, ανθρώπους που δεν ήξερες. Σε πολλούς φαίνεται όχι απλά περίεργο αλλά και αναληθές. Εγώ όμως ξέρω ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Από αυτούς με το Α κεφάλαιο. Από αυτούς που δεν φοράνε μάσκες όλο τον χρόνο και αναγνωρίζουν και ξέρουν να κρίνουν. Δεν θα κάνω τις ανάλογες επισημάνσεις/tags, όσοι με ξέρουν… ξέρουν. Και όταν θα ξανακούω τις λέξεις YEB, billings, balance, affiliates, audit θα γνωρίζω τι σημαίνουν και πλέον θα μπορώ να τις μεταφράσω καταλλήλως και σωστά.

24/12/2010… Φεύγοντας οικειοθελώς στις 7 παρά να κοιτάζω για τελευταία φορά και να λέω «τι ωραία που ήταν τελικά» και δάκρυσα γιατί έτσι είναι η Μάχη.

Άντε και τώρα που φεύγει ο Άρης από τον Υδροχόο, επιτέλους θα αλλάξει η καθημερινότητα μου. Θέλω να πιστεύω σημαδιακό ήταν το τηλεφώνημα που δέχθηκα σήμερα, θέλω να πιστεύω τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και κάθε στάση είναι και σταθμός για να πας παρακάτω.

Thank you all, miss you all…

Και μην ξεχνάτε, είμαστε Άνθρωποι!

http://www.youtube.com/watch?v=U_g5biAD4qE

Για σένα την Μάχη...


Υπήρξε ένας άνθρωπος στην ζωή μου που μου άλλαξε όλο μου το είναι. Με έκανε να φτάσω στα πατώματα, να γίνω χαλί για πάρτη του, να νιώσω τόσο πόνο, να χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου και στο σώμα μου. Κάποτε για αυτόν τον άνθρωπο πίστευα δεν θα τον ξεχάσω ποτέ . Ώσπου σβήστηκε από μόνος του. Γύρισε και θα γυρνάει πάντα. Το δέχτηκα και βρήκα την δύναμη να προχωρήσω. Από εκείνη την εποχή μέτρησα πολλές προσπάθειες να ξαναβρώ τον εαυτό μου, συνέχεια τον έχανα, κάποια στιγμή τον έχασα εντελώς… και τότε ήρθε ένα ατυχές τροχαίο να μου ξυπνήσει για τα καλά την όρεξη μου για ζωή. Τότε σκέφτηκα πως για κείνον δεν ζω πια, αλλά αξίζει να ζήσω για μένα. Σίγα-σίγα επέστρεψα και είδα μια μέρα την Μάχη στον καθρέφτη. Εγώ δεν μου άρεσα πια. Έκανα τα πάντα και τελικά με άλλαξα. Εσωτερικά και εξωτερικά, ολοκληρωτικά. Η ζωή μου όμως πάνω που δεν μου έδινε τίποτα απλόχερα ξαφνικά ενώ μου είχε πάρει πολλά, μου επέστρεψε πολύ περισσότερα. Ένα πτυχίο, έναν αληθινό πραγματικό ανιδιοτελή και αμοιβαίο έρωτα, ανθρώπινες σχέσεις, μια υπεροχή πρώτη δουλειά και συνάμα τα πρώτα μου χρήματα και το κυριότερο το τελευταίο μου ραντεβού με τον γιατρό μου. Υγεία. Κάπου μετά από όλα αυτά, άρχισα να μεγαλώνω, άρχισα να δυναμώνω και να γίνομαι πιο σκληρή με όλους και με όλα, όσο και αν με έθλιβε αυτό, αλλά ήξερα για κάποιους παρέμενα και ήθελα να είμαι πάντα το Μαχουλινι! Λοιπόν, παλεύω για ένα δεύτερο πτυχίο αυτή την φορά, για την επόμενη αγαπημένη μου δουλειά, για την συνέχιση ενός έρωτα που όλο και γίνεται πιο βαθιά αγάπη και εκτίμηση, παλεύω για μένα. Για κανέναν άλλον. Και αν ξαναχαθώ σε εκείνα τα σκοτεινά μονοπάτια δεν με νοιάζει γιατί η διέξοδος δεν είναι ίδια με παλιά αλλά βρήκα καινούρια και καλύτερη. Η θάλασσα μου, ο Φλοίσβος μου, το Κληματακι μου θα είναι πάντα δικό μου… και εκεί θα έχω το προνόμιο της μοναξιάς που όσο και αν την φοβάμαι ενίοτε με σώνει… το πτυχίο της ζωής δεν το πήρα ακόμη… Ελπίζω, όμως, ο Στεφανούλης να μείνει πλάι μου και να περπατήσει μαζί μου.

11/06/07 Για σένα και μόνο…

Εσύ=εγώ.

You might also like:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...