......................

Πόσο λίγες μπορεί να είναι οι λέξεις σε αυτά που νιώθουμε; Πως μπορείς να εκφράσεις έναν ήχο; Μια μελωδία; Μια γεύση; Μια εικόνα; Πως μπορείς να αποτυπώσεις στο χαρτί τόσα περίπλοκα αλλά και τόσα απλά; Διότι τίποτα δεν είναι το ίδιο για τον καθένα. Η δική μου ομορφιά για σένα είναι ασχήμια, η δική μου αγάπη για σένα είναι μίσος. Όλα είναι τόσο ρευστά και τόσο διαφορετικά. Όταν εσύ πιστεύεις, έχεις ανοίξει την καρδιά σου και εκείνος την βλέπει ακόμη κλειστή… Πονάει αλλά είναι αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα από τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί και εσύ πάλεψες πολύ για να μάθεις επιτέλους τον εαυτό σου… αυτός που ισχυρίζεται ότι σε ξέρει μάλλον δεν έχει καν αγγίξει την δική του αυτογνωσία, αυτός που πιστεύει ότι έχει δίκιο μάλλον δεν έχει μάθει το άδικο, αυτός που βλέπει την ευτυχία μάλλον δεν έχει δει ποτέ την δυστυχία, είναι πολλά τα ζεύγη των ετερώνυμων και λίγος ο χρόνος για αναλύσεις, για αυτό προτιμώ να τα ζήσω…

Α! και όποιος θέλει ας μου «χτυπήσει το κουδούνι» ή ας με χτυπήσει με τον τρόπο του… άλλωστε είναι όλα υποκειμενικά, εγώ γελάω και όταν κλαίω, και εγώ πονάω γιατί δεν φοβάμαι, εγώ πετάω γιατί απλά ζω…

Και οι λέξεις είναι απλά για να κρύβουμε αυτά που λένε τα ματιά μας τόσο ξεκάθαρα…

Μη βιαστείς να με κρίνεις….

Β’ ενικό γιατί το Γ’ ενικό δεν είναι λογοτεχνικό…

Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί (2ο Γ-Λ.Ν.Σ. 1995 I think)